Madar

  « منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن»

اگر مرا بر فراز تپه ای به دار آویزند
ای مادر
دانم که عشق کدام کس تا آن فراز مرا همراه خواهد بود
اگر در پهنه دریاهای ژرف غرقه شوم
ای مادر 
دانم که اشک های کدام کس در آن ژرفنا به من خواهد رسید
اگر جسم و جان من به لعن و نفرین گرفتار آید
ای مادر
دانم که دعای کدام کس مرا رستگار خواهد کرد
رادیارد کیپلینگ

****************
عشق مادر به فرزند خویش مَثَل اعلای عشق آسمانی در زمین است. عشقی است که در برابر همه عالم می ایستد و به هیچ خطا و گناه از معشوق که همان فرزند است باز نمی گردد. زیرا او سالها بی گناهی فرزند و لبخندهای معصومانه اش را دیده و به هیچ روی رضایت نمی دهد که او را به گناهی متهم کنند. عشق مادر در ادب پارسی موضوع اشعار بسیاری را از متقدمان و متأخران تشکیل می دهد که چون اغلب اشعار بلندی است در این جا به قطعه بسیار معروف ایرج میرزا بسنده کردیم:
گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت

شب ها بر گاهوارۀ من 
بیدار نشست وخفتن آموخت

دستم بگرفت و پابه پا برد 
تا شیوۀ راه رفتن آموخت

یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت

لبخند نهاد بر لب من
بر غنچۀ گل شکفتن آموخت

پس هستی من زهستی اوست
تا هستم و هست دارمش دوست

"حسین الهی قمشه ای"
بر گرفته از کتاب « کیمیا - 5»